Benoit Becker – Ölüm Şatosu

Aniden sıçradı... Aşağıda, koridorun sonunda, bir şey kımıldamıştı. Evet bundan emindi; geceliğe benzeyen beyaz bir şeyin; karanlıkta belirip kaybolduğunu gördüğüne emindi. Bütün gücüyle, soğukkanlı olmaya, kendini toparlamaya gayret etti:

Yok canım !.. Gülünç bir şeydi bu, insan böylesine koyu bir karanlığa bakınca gözlerinin önünden beyaz şekillerin geçtiğini görür gibi olurdu.

Alt tarafı basit bir göz aldanmasıydı bu !.. İlerledi. Terliklerinin, bu derin sessizlikte, böylesine berbat bir gürültü çıkaracağını hesaba katmamıştı hiç.