Yavuz Bahadıroğlu – Uzaklar Yakındır

Dile destan olması yetmez gibi, bir de Halime Hatun'un azarına çarpılırdı.
Atını ormana sürerken, avcılardan biri seslendi:
"Fazla uzaklaşma Gündüz Beyim, hava yarıldıkta dönme vaktidir."
"Siz dönün, şu ormanı bir daha yoklayıp yetişirim" diye cevap verdi, "çok sürmez."
Obaya elleri bom boş dönmek istemiyordu. Gerçi büs
bütün boş değildi. Ufak bir çulluk vurmuştu, ama kime
yetecekti? Nüfus kalabalıktı. Çergisinden misafir de eksik
olmazdı. Bir geyik filan çıksa karşısına...
Bir hışırtı duydu. Düşüncelerini aralayıp hem kulak
kabarttı, hem de etrafa göz gezdirmeye başladı. Az ilerde
çalılar oynuyordu. Ağır ağır attan indi. Okunu hazırladı.
Diz çöktü. Bir gözünü yumdu. Kıpırdayan çalılığı nişanladı. Avını ürkütüp çalılardan çıkmasını sağlamak için bağırdı:
"Haydaa!"
Bir kokarca fırladı çalıların arkasından. Gündüz Bey
kokarcayı taşvan zannetti, oku bıraktı. Kokarca yuvarlanırken bir tavşan çıktı aynı çalıların arkasından. Gündüz
Bey yaptığı yanlışlığa dalgındı. Acıyan gözlerle kokarcaya
bakıyordu. Neden sonra tavşanı fark etti. Göz göze geldiler. Elini ağır ağır sadağına attı. Bir ok aldı. Yine ağır ağır
yaya yerleştirdi oku. Kaldırdı. Tam fırlatmak üzere iken,
tavşan sıçradı. Aynı anda oku gönderdi Gündüz Bey, fakat aldıramadı.
"Hay Allah, vuramadım."
Atma bindi, tavşanın zıplaya zıplaya kaçtığı yöne sürdü. Karanlık bastırmadan tavşanı oklamak istiyordu.
Tavşan da tavşandı hani. Bunca yılın avcısıydı bu kadar
irisini görmemişti.
8 «UZAKLAR YAKINDIR